Jak to jest z byciem otwartym na świat? Czy dzisiejsza sytuacja sprawia, że jesteśmy bardziej zamknięci czy wręcz odwrotnie - wrzuceni do worka z nieograniczonymi możliwościami?
Należałoby się przyjrzeć kwestii otwartości. W jakim wymiarze ją postrzegamy? Materialnie rzecz biorąc byłaby to dla mnie przestrzeń o zabarwieniu terytorialnym: otwartym lub zamkniętym. Nie mogę wyjść z domu (i nie chcę swoją drogą), co sprawia, że mój świat się nieco kurczy. Ogranicza się do czterdziestu paru metrów kwadratowych, które odtąd są dla mnie jedyną powierzchnią do poruszania się, myślenia i działania. Tak, może to być frustrujące oraz trudne, ale gdyby oderwać się pięć centymetrów od ziemi mamy byt niematerialny. Zaglądam więc tam.
Cztery lata temu mieszkałam w Rzymie przez kilka miesięcy w ramach stażu. Gdy dowiedziałam się o dostaniu się do firmy i wyjeździe do Włoch na kilkanaście tygodni byłam wniebowzięta. Pod koniec wyjazdu jedyne o czym marzyłam, to zobaczyć tablicę rozkładu jazdy na polskich przystankach autobusowych ;)
Będąc w wiecznym mieście przez dłuższy czas niż średni wypad przeciętnego turysty miałam okazję skorzystać z darmowych wstępów co niedzielę do obleganych atrakcji, przepełnionych muzeów lub mało dostępnych miejsc. Jednym z takich zakątków jest magiczna brama, która znajduje się na Wzgórzu Awentyn przy Piazza Cavalieri di Malta. Przez większą część roku pięknie zdobione drewniane drzwi z małą dziurką od klucza chowają przed światem Zakon Rycerzy Maltańskich. Jest to wielka atrakcja turystyczna, każdy bowiem chce na własne oczy zajrzeć przez tę małą dziurkę i przekonać się, co przez nią można zobaczyć. Jest mnóstwo zdjęć w internecie pokazujących widok, jakiego doświadczymy schylając się ku drzwiom, ale to nie przeszkadza nikomu wdrapać się na wzgórze, stanąć w kolejce na prażącym słońcu i użyć swoich własnych zmysłów. To jest pięknem podróży i wszelkiego rodzaju doświadczenia. Możemy o nim słyszeć, czytać, możemy oglądać wycieczkowe fotografie, filmy i przewodniki, ale nic nie zastąpi nam własnego przeżycia. Trzeba nam jedynie trochę chęci, odwagi i... otwartości.
Pewnego dnia drewniana maltańska brama została otwarta, a ja ustawiłam się w kolosalnie długiej kolejce by tak jak inni, obnażyć tajemnicę pt. "Co znajduje się poza konturem dziurki od klucza?". Staliśmy pod drzwiami dobre kilka godzin, zanim mogłam przestąpić próg maltańskiej twierdzy i ujrzeć rzadko ujawniany widok. Ku mojemu zdziwieniu, mimo iż krajobraz i panorama rzymska były piękne, nie znalazłam tam nic, co byłoby zapierające dech w piersiach. Moje wyobrażenia o miejscu za magiczną dziurką od klucza urosły nieproporcjonalnie do rzeczywistości.
Wróciłam do mojego włoskiego mieszkania z poczuciem lekkiego zawodu. Teraz jednak rozumiem, że moja otwartość powiodła mnie dalej niż wąski widok przez dziurkę od klucza. Przywiodła mnie ku czemuś nowemu, po wielu godzinach oczekiwania i poświęcenia z mojej strony. Nie zawsze odkrycie tego, co przede mną ukryte daje mi spełnienie. Jednak widmo ograniczonego horyzontu jest przerażające. Gdy myślę o tym, ile jest jeszcze rzeczy do odkrycia, zrozumienia, nauczenia, ujrzenia i doświadczenia, ogarnia mnie niepokój. Czy zdążę? Czy będę miała siłę wyjść poza utarte schematy i wydeptane w kółko ścieżki?
Cudownie jest doświadczać. Z pewnością to podróże najwięcej nam dają. Ale gdy w grę nie wchodzą kilometry, może warto rozważyć podróż w głąb siebie, nie zerkać tylko przez dziurkę od klucza do wnętrza, ale popchnąć mocniej drzwi i otworzyć się na poznanie tego, co wokół?